Δήλωση Στέφανου Τζουμάκα, Προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος με αφορμή την πρόσκληση του Ιδρύματος Α. Παπανδρέου στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.Έλαβα την πρόσκληση του Ιδρύματος Α. Παπανδρέου αναφορικά με την εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, με ομιλητή τον Γιώργο Παπανδρέου. Τους ευχαριστώ αλλά δεν θα παρευρεθώ.
Η ιστορική περίοδος που αναφέρεται η εν λόγω έκθεση συνδέεται με τους αγώνες του ελληνικού λαού για Δημοκρατία, Ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή.
Οι Σοσιαλιστικές αρχές της 3ης Σεπτέμβρη έχουν διαχρονική αξία, στη βάση της αρχής ότι οι προοδευτικές ιδέες και αξίες ασκούνται έμπρακτα.
Η χώρα διέρχεται μεγάλη κρίση, έχει οδηγηθεί σε ήττα από τις πολιτικές επιλογές των Γ. Παπανδρέου και Ε. Βενιζέλου που από κοινού ενέταξαν τη χώρα στο ΔΝΤ και στα μνημόνια, με νεοφιλελεύθερες επιλογές, εχθρικές και αντίθετες τόσο με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού όσο και με τις Σοσιαλιστικές αρχές.
Οδήγησαν δε, σε καταβαράθρωση και σε απαξίωση στην ελληνική κοινωνία ένα ιστορικό κίνημα το οποίο αναπτύχθηκε με αγώνες, με διώξεις και με στερήσεις και είναι αδιανόητο να εμφανίζονται ως θεματοφύλακες του.
Είναι γνωστό ότι επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί η ιστορική αυτή περίοδος και έκθεση για πολιτικές επιδιώξεις των ηγεσιών που οδήγησαν στην κατάλυση της ισοτιμίας της χώρας και στη διάλυση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Προφανώς και είναι ανιστόρητη κάθε απόπειρα οικειοποίησης και παραχάραξης ιστορικών αγώνων και η σύνδεση τους με μεταμορφωμένες και μεταλλαγμένες επιδιώξεις ορισμένων παραγόντων που δεν έχουν προβεί σε αυτοκριτική είτε από καιροσκοπισμό είτε από έλλειψη συναίσθησης των πολιτικών ευθυνών τους, εμφανιζόμενοι ως σαν να έχουν το ακαταλόγιστο.
Όποιος έχει προοδευτικές αρχές, πρώτα και κύρια τοποθετείται στην ουσία της Πολιτικής.
Οι υπεύθυνοι του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ και των πολιτικών της ήττας καθώς και οι συνυπεύθυνοι με αυτούς που ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν αυτή την πολιτική σε βάρος της χώρας, είναι γνωστοί ως προς τα αποτελέσματα των κοινωνικών και κομματικών ερειπίων.
Ορισμένοι ευρισκόμενοι σε αδιέξοδα, θεωρούν ότι μπορούν να αξιοποιήσουν τη συναισθηματική και ηθική φόρτιση αγώνων δεκαετιών, εμφανιζόμενοι να αγνοούν ότι δεν υπάρχουν συναισθήματα χωρίς νοημοσύνη και χωρίς αρχές.
Η «ηθική» της υποταγής και του απροκάλυπτου πολιτικού ψεύδους περί «σωτηρίας της χώρας», ταιριάζει σε άλλες ιστορικές περιόδους που αναφέρονται στο ραγιαδισμό και στους απολογητές και δε συνάδει με αγωνιστές διαχρονικών προοδευτικών ιδεών, αξιών και αρχών.
Οι απολογητές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των μνημονίων, που με τις πολιτικές τους επιλογές, οδήγησαν στην κατάλυση της κυριαρχίας της χώρας, στην υποτίμηση της, σε απώλεια της αυτονομίας της Πολιτικής έναντι της υποταγής στις επιδιώξεις της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας στην Ευρωζώνη και της γερμανικής ελίτ που ήδη έχουν προκαλέσει εκτεταμένη κρίση στο σύνολο της Ε.Ε. με εκτεταμένη ύφεση, ανεργία, αποπληθωρισμό, διάλυση επιχειρήσεων, έλλειψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, συρρίκνωση της ζήτησης και φτώχεια ταυτόχρονα με την πρωτοφανή αναδιανομή ισχύος και πλούτου υπέρ των ισχυρών, δεν μπορούν να εμφανίζονται ως θεματοφύλακες και κληρονόμοι του προοδευτικού κινήματος και να διεκδικούν την ιστορική παρακαταθήκη του.
Εφάρμοσαν και συνεχίζουν να το πράττουν, μια συνολικά αντίθετη πολιτική από την πολιτική ενός Σοσιαλιστικού κινήματος. Δεν χρειαζόμαστε αμνησία. Η συνηγορία σε κάθε πολιτική έχει όρια.
Υπεκφυγές, διπλοπροσωπία και μετάθεση ευθυνών δεν σχετίζονται με την Πολιτική και κυρίως δεν σχετίζονται με την Προοδευτική Πολιτική.
Η γνωστή μέθοδος της απροσδιοριστίας προκειμένου να δικαιώσουν τη δική τους μετάλλαξη και πολιτική ήττα, προκειμένου να αποσιωπηθεί η πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί πρόκληση και έχει περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία.
Με την υποκρισία, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και το ψέμα δεν χτίζεται ούτε Κοινωνία, ούτε Οικονομία, ούτε Κόμμα, ούτε Πολιτεία.
Αξιοποιώντας την οπαδική αντίληψη αλλά και τη συναισθηματική φόρτιση αγωνιστών καθώς και καιροσκόπους και επιτηδείους, επιχειρούν τώρα να εμφανίσουν μια καταστροφική πολιτική ως αναγκαιότητα και με εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων.
Όλα αυτά συνιστούν πρακτικές αλλοτριωμένων ιδεολογικά, μεταλλαγμένων πολιτικά και ηττημένων κοινωνικά.. Η μετάλλαξη τους συνδέεται με την εγκατάλειψη στην πράξη, αρχών και αξιών έναντι άλλων επιλογών και με τη ψευδή επίκληση και αναφορά σε δήθεν αρχές.
Συνδέεται με την μη ανάληψη της πολιτικής τους ευθύνης, εμφανιζόμενοι ως άλλο από αυτό που πράττουν και με την ψευδή πεποίθηση πώς: «αν δεν παραδεχτώ τις βλαπτικές συνέπειες των επιλογών μου, τότε αυτές δεν υπάρχουν».
Βρισκόμαστε και στην πλευρά της ψυχοπαθολογίας μιας και το πιο προφανές παράδειγμα ψυχοπαθολογίας που χαρακτηρίζεται από την επιστράτευση της άρνησης είναι η μανία. Στην μανιακή κατάσταση ορισμένοι μπορεί να φτάσουν σε σημείο να αρνηθούν, σε εκπληκτικό βαθμό, την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι ότι η πολιτική αυτή ωφέλησε τους ισχυρούς και την ολιγαρχία και έβλαψε τη χώρα, εκατομμύρια πολίτες και χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Οι πρωτοστατούντες στις πρακτικές του πολιτικού μεταμορφισμού, έχουν τη δική τους ενότητα, τις δικές τους επιδιώξεις για τη δικαίωση της στρατηγικής του μονόδρομου, συμπράττοντας και με αντίστοιχες δυνάμεις και σε άλλες χώρες της Ε.Ε., που οδηγούν σε περαιτέρω όξυνση της κρίσης στην Ε.Ε. με ορατή πλέον και την απειλή για την Ειρήνη και την ομαλότητα στην ευρωπαϊκή ήπειρο και στη Μ. Ανατολή
Ο καταιγισμός της προπαγάνδας του ψεύδους ότι το πρόβλημα ήταν μόνο ελληνικό κατέρρευσε πλήρως. Ορισμένοι εμφανίστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων της αντιμετώπισης της κρίσης σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
Η κοινωνική βάση του σοσιαλιστικού, του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου, οι αγωνιστές που διαχρονικά διέθεσαν μεγάλο μέρος της ζωής τους και των δραστηριοτήτων τους για ιδανικά, για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό, μπροστά σε αυτή την παρακμή και την έκπτωση, υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται πολιτικές αρχές, δικαιώματα και κατακτήσεις.
Η αντίπερα πολιτική όχθη που οργανώνει την αποποίηση των ευθυνών της με οικειοποίηση επετείων, οδήγησε όχι μόνο στην έκπτωση της Πολιτικής, της Δημοκρατίας, της ισοτιμίας της χώρας και στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά και σε συνέπειες που θα βαρύνουν τη χώρα για πολλά χρόνια, όπως: Μείωση του Εθνικού πλούτου κατά 25%, εκτόξευση της ανεργίας στο 26.8%, 4 εκατομμύρια άνθρωποι στα όρια της φτώχειας, δεκάδες χιλιάδες λουκέτα σε καταστήματα και απολύσεις, απώλειες εισοδήματος που ανέρχονται στο 40-60% στην συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, αποσάθρωση της νέας γενιάς της χώρας με 150 χιλιάδες Έλληνες νέους επιστήμονες, μετανάστες, πλήρης απορρύθμιση και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Σοσιαλιστικό κίνημα και νεοφιλελευθερισμός αναφέρονται σε δύο κόσμους αντίθετους στην Ιδεολογία, στην Πολιτική, στην Οικονομία, στην Κοινωνία και στον Πολιτισμό.
Σοσιαλιστικό κίνημα και μονεταριστικές πολιτικές λιτότητας με ύφεση, ανεργία και φτώχια νοούνται μόνο για τα συμφέροντα του παρασιτικού κεφαλαίου και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εγχώριου και διεθνούς
Είναι προφανές ότι τόσο όσον με αφορά όσο και άλλοι Σοσιαλιστές δεν θα συμπράξουμε με την παρουσία μας σε εκδηλώσεις που αποτελούν επί της ουσίας μια «επικοινωνιακή φιέστα», μια προσπάθεια νομιμοποίησης και δικαίωσης των πολιτικών της ήττας. Μια επιχείρηση οικειοποίησης ενός ολόκληρου προοδευτικού κινήματος που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση συντηρητικών πολιτικών στοχεύσεων.
Η ιστορική φυσιογνωμία και οι ριζοσπαστικές προοδευτικές πολιτικές του Α. Παπανδρέου θα αναδεικνύονται με δραστηριότητες του Ιδρύματος, έξω και πέρα από κάθε σκοπιμότητα.
Αναβάθμισε το κύρος της χώρας. Οδήγησε σε σημαντικές αλλαγές, σε δικαίωση αγώνων του ελληνικού λαού, στη χειραφέτηση εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, σε δημοκρατικές, κοινωνικές, εργασιακές και πολιτικές κατακτήσεις τα λαϊκά στρώματα, στην έξοδο τους από την απομόνωση, την φτώχεια και στο να μπουν δυναμικά στο χώρο της πολιτικής και της κοινωνίας
Κάθε προσχηματική πρακτική ωστόσο, που θα αφορά επιδιώξεις παραγόντων και αξιωματούχων, θα βρίσκει την αποστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και της νεολαίας που δοκιμάστηκαν από την κατάρρευση της εμπιστοσύνης σε πρόσωπα και θεσμούς.
Ο προοδευτικός κόσμος μέσα από την κρίση, αναζητά πλέον νέους δρόμους και εντέλει θα δώσει λύση για τη χώρα, για τον ελληνικό λαό, για την Οικονομία, για την Κοινωνία, για τη Δημοκρατία.
