Θέλω να γράψω κάτι για τον Γιώργο τον Παναγιωτακόπουλο αλλά δεν μπορώ. Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να εκμυστηρευτώ από τα μυστικά μας. Τριανταπέντε χρόνια φίλος, σύντροφος, αδερφός. Όλη η ζωή μου. Χιλιάδες ιστορίες. Σοβαρές, εύθυμες και ξεκαρδιστικές. Μοναδικές, ξεχωριστές και συνηθισμένες. Σπάνιο είδος ανθρώπου. Ούτε που καταλάβαινε πόσα δίδασκε με την ζωή και την συμπεριφορά του. Πέραν των τετριμμένων για τον χαρακτήρα του, να επισημάνω ότι ήταν η επιτομή του φιλότιμου, του καλοπροαίρετου, του έντιμου, του συμπονετικού, του αγαθού ανθρώπου. Ψυχούλα. Γινόταν ράκος όταν τον ταύτιζαν με τον σκληρό , τον άτεγκτο, τον οπισθοδρομικό, αλλά το αντιμετώπιζε στωικά γνωρίζοντας ότι αυτό είναι το τίμημα της ορθοδοξίας του και της αδιαπραγμάτευτης επιλογής του να μην προδώσει όσα πίστευε ως ορθά.
Ουδέποτε με στενοχώρησε. Εγώ τον πίκρανα μια φορά. Διέψευσα την εικόνα που είχε για μένα ότι είμαι σαν κι αυτόν. Δεν μου κράτησε κακία, αλλά του κόστισε. Έφυγε τόσο ξαφνικά, πριν προλάβει να με συγχωρήσει. Μιλήσαμε για τελευταία φορά στην γιορτή του όταν τον πήρα για ευχές. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι καλά στην υγειά σου- του είπα. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε με τον καιρό. "Μια χαρά είμαι, μην ανησυχείς" μου είπε χαμογελώντας. Ήμουν από τους ελάχιστους που γνώριζα το θέμα της υγείας που τον απασχολούσε. Δεν μου το είχε εμπιστευτεί μόνος του, αλλά ύστερα από επίμονες ερωτήσεις μου για περίεργα πράματα που παρατηρούσα στην συμπεριφορά του. Το έκρυβε επιμελώς γιατί δεν ήθελε να γίνει βάρος. Τι να λέω τώρα...
Θερμά συλλυπητήρια στην λατρεμένη του Σοφούλα και τα παιδιά του, τον Θανασάκη και την Αλεξάνδρα.
Είμαι φτωχότερος χωρίς τον Γιώργο. Πολύ φτωχότερος. Και με τύψεις που τον στενοχώρησα και δεν του ζήτησα συγγνώμη.
Αυτά.
from PRESS-GR.com ΕΙΔΗΣΕΙΣ http://ift.tt/1TU3XBQ
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου