«Historia vero testis temporum, lux veritatis,
Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (106 π.Χ. - 43 π.Χ.),
"De Oratore" (Ο τέλειος ρήτορας), II, 9, 36.
[μετάφραση: Φως της αλήθειας, μάρτυρας των καιρών,
δάσκαλος της ζωής είναι η Ιστορία]
Σχετικά:* Για τη Notre-Dame της Βέροιας δεν έκλαψε κανένας!
** Η "Παναγία των Παρισίων"... τα κροκοδείλια δάκρυα στην υπηρεσία μαζικής ψύχωσης!
Συγκλόνισε και έφερε θλίψη η πυρκαγιά στην "Παναγία των Παρισίων"... αλλά ποτέ δεν μάθαμε πως η θλίψη γι' αυτό το συμβάν είναι ανείπωτη για την Πανεπιστημιακή κοινότητα της Συρίας των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το γιατί θα δούμε παρακάτω και γι' αυτό ας ακολουθήσουμε τα γεγονότα.
Παγκόσμιο γεγονός αποτέλεσε για τα ΜΜΕ και τη "δημοσιογραφία" η πυρκαγιά στην "Παναγία των Παρισίων", "συγκίνησε" τους υπουργούς πολιτισμού των ευρωπαϊκών χωρών κι είχε ως αποτέλεσμα την παραγωγή αναρίθμητων άρθρων και σχολίων από τους λεγόμενους άφθονων ιστορικών αναφορών, αλλά και διθυράμβων για αυτό το "παγκόσμιο" τέχνημα, όπως εκφράστηκαν οι υποτιθέμενοι διανοούμενοι.
Κανένας δεν έλαβε υπόψη του πως η αναγκαιότητα θυσιών για τους λαούς, δεν επέτρεψε ποτέ στους Γάλλους προέδρους να δαπανήσουν ελάχιστα κέρδη από τις γαλλικές βιομηχανίες θανάτου -γαλλική πολεμική βιομηχανία με την γιγάντια κερδοφορία από τα φονικά όπλα που μοσχοπουλάει στους λακέδες των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή και στην πρώτη θέση το μοναρχικό δικτατορικό καθεστώς του Σαούδ -όπως περιγράφουμε στα ανωτέρω δύο σχετικά.
Η θλίψη στη Συρία για ότι συνέβη δεν θα βρει ποτέ φως δημοσιότητας, γιατί δεν συνάδει με το αφήγημα της "παγκόσμιας τέχνης" που πρόβαλαν όλοι κι όλες.
Έτσι λοιπόν, έστω «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω...» ας ανακαλύψουμε τη θλίψη στη Συρία.
Η "Καρδιά της Αμυγδάλου" κι η σχέση της με την "Παναγία των Παρισίων" δεν είναι ένα μυστικό, αλλά είναι μια ιστορική αποσιώπηση. Στο Λεξικό της Οξφόρδης μπορούμε ακόμη να την "εντοπίσουμε":
«The Oxford Dictionary of Byzantium, Qalb Lawzah,in Syria, site of large 5th-C. basilical church in the province of Syria I between Antioch and Berroia (Aleppo).»
Βασιλική του 5ου αιώνα... μεταξύ Αντιοχείας και Βέροιας.
Αντιόχεια... Αντιόχεια η επί Δάφνη... Αντιόχεια η Μεγάλη... ιδρύθηκε από τον διάδοχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Σέλευκο Α' το Νικάτορα και της έδωσε το όνομα του πατέρα του Αντίοχου. Καρδιά του Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, κέντρο γραμμάτων, επιστημών κι όλων των φιλοσοφικών σχολών.
Την Αντιόχεια απέσπασαν από τη Συρία και την δώρισαν στην κυριολεξία οι Γάλλοι αποικιοκράτες στην ηττημένη Τουρκία κι ακόμη παραμένει η άρνηση του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας με έδρα τη Δαμασκό ν' αποδεχτούν τις συνεχόμενες "προσκλήσεις φιλίας" της Τουρκίας και του Βαρθολομαίου για επιστροφή: να τεθούν υπό την εποπτεία του τουρκικού κατοχικού καθεστώς, να γίνουν όμηροι όπως ο Βαρθολομαίος [Βλέπε σε: 17 Απρίλη 1946... Η Συρία απόκτησε την Ανεξαρτησία της από τους Γάλλους αποικιοκράτες].
Η Βέροια των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι το σημερινό Χαλέπι... εκεί όπου οι φονιάδες αποκεφαλιστές της "πολιτισμένης" δύσης, μαζί με την ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή "αριστερά" πραγματοποίησαν μεγαλειώδεις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις -και στην Ελλάδα με πρωτοστάτες της Ανταρσυα, ΛαΕ κι επαγγελματίες "αντιρατσιστές" των "ανοιχτών συνόρων"-, για τις δήθεν σφαγές του "δικτατορικού καθεστώτος Άσαντ" [Βλέπε σε: Το Χαλέπι έχει δυο πράσινα μάτια, όπως τα δύο αστέρια της Συριακής σημαίας!].
Η "Καρδιά της Αμυγδάλου" είναι ένα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα.
Είναι το πρώτο παράδειγμα σχέδιο σε μνημειώδη αρχιτεκτονική κλίμακα, το συριακό μοντέλο της τρουλαίας Βασιλικής με μεγάλη κλίση. Εξέλιξη του συριακού στυλ που πολλά του χαρακτηριστικά θα βρεθούν στη δυτική Ευρώπη της Ρωμανικής περιόδου (μέσα 11ου - 12ος αιώνας) και της πρώιμης γοτθικής εποχής (13ος αιώνας), δηλαδή στη Ρωμανική και Γοτθική αρχιτεκτονική. Για παράδειγμα, η δραματική αψίδα εισόδου κι οι πλευρικοί πύργοι, για τους "ειδικούς".
Ο καθεδρικός "Καρδιά της Αμυγδάλου" αποτελείται από μοναδικής κι ανεκτίμητης αρχαιολογικής αξίας αρχαία κατάλοιπα -συνηθισμένο φαινόμενο στην αρχαιολογία να οικοδομούνται ναοί ή κτίσματα, οχυρώσεις, με υλικό προηγουμένων ιστορικών περιόδων. Ανεκτίμητης αρχαιολογικής αξίας αρχαία κατάλοιπα που σώζονται μέχρι σήμερα.
Σήμερα ένα μεγάλο μέρος αυτής της δομής επιβίωσε σε μια αξιοσημείωτη κατάσταση διατήρησης στην "Καρδιά της Αμυγδάλου" κι ακόμη και μερικές από τις πέτρινες πλάκες στεγών των πλαϊνών διαδρόμων που είναι ακόμα άθικτες... παρά τα 7 χρόνια μιας ιμπεριαλιστικής επίθεσης κι ειδικά σ' αυτή την περιοχή που δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται ακόμη από την τρομοκρατία.
Συμπερασματικά...
Είναι ακατανόητη η επιστημονική διαστρέβλωση, η αποσιώπηση αυτής της πολιτιστικής καλλιτεχνικής δημιουργίας που δείχνει πλούτο της τέχνης.
Είναι συνέπεια του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού.
Θέλουν οι λαοί και τα έθνη ν' αποκοπούν από τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους...
Θέλουν να κατασκευάζουν τεχνητά έθνη-προτεκτοράτα, να κατασκεύαζουν πολιτισμό και παραδόσεις...
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στην κυριολεξία κατασκευή της "Μακεδονικής" εθνότητας, της "Μακεδονικής" γλώσσας, του Νατοϊκού προτεκτοράτου της βόρειας "Μακεδονίας"...
«Οι λαοί που δε βλέπουν τους προγόνους τους,
δεν βλέπουν ούτε τους απογόνους τους»
Έντμουντ Μπερκ
Στην περίπτωση της "Παναγία των Παρισίων" έχουμε τη δημιουργία ενός μύθου και μιας γαλλοποίησης -αποκρύβοντας κι εξαφανίζοντας την καταγωγή του, τη γέννησή του- ενός πραγματικά υπέροχου ναού του καθολικισμού, ενός έργου θρησκευτικού τουρισμού, ουσιαστικά σύγχρονου (μόλις το 1856 μ.Χ.). Κι ενώ η καταγωγή, η εξέλιξη είναι ο πλούτος της τέχνης, έχουμε το ακριβώς αντίθετο: "τέχνη" στην υπηρεσία των τραπεζών, του υπέρ-εθνικού κεφαλαίου.
Κι αυτό επιτυγχάνεται στη "νέα εποχή" των τραπεζιτών και της "ελεύθερης αγοράς" με την καθοριστική συμβολή των απόλυτων όπλων των τραπεζιτών:
- πολιτικό προσωπικό
- επιστημονική κοινότητα με την πλήρη εξαγορά των "διανοουμένων" και πανεπιστημιακών που σιτίζονται στα επιχορηγούμενα προγράμματα
- του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ και τη δημοσιογραφική πορνεία.
Σήμερα στη Γαλλία του Μακρόν των Ρότσιλντ, της Ευρώπης του 4ου Ράιχ... την απάντηση δίνει ένας Γάλλος, ο André Parrot, Γάλλος αρχαιολόγος (1901-1980), έσκαψε σε Λίβανο, Ιράκ και Συρία... το 1968 Διευθυντής του Λούβρου.
«Για τον ιμπεριαλισμό είναι περισσότερο σημαντική
η πολιτιστική κατοχή των χωρών, από την στρατιωτική.
Η πολιτιστική κατοχή διαθέτει μεγαλύτερη ελαστικότητα,
είναι πιο αποτελεσματική και στοιχίζει λιγότερο.
Το δικό μας καθήκον είναι να απομακρύνουμε τη
νοοτροπία της δουλικότητας από το μυαλό μας»
from Press-Gr http://bit.ly/2Vaz1Xb
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου